Kiedy zwyczajny człowiek, tudzież - potencjalny kandydat na dżokeja, odwiedza stajnię, rzadko kiedy jest świadom wszystkich tych spraw, które przyjdzie mu doświadczyć jako pełnoprawny jeździec.
Powiedzmy sobie szczerze - kto nie wyobrażał sobie jeździectwa jako kręcenia się w kółko na małym kucyku (koniecznie białym), może jakiś niskich skoków. O ile archetyp ten trwale wbił się w wiedzę społeczeństwa o nazym sporcie, o tyle jakoś tak się dzieje, że nie wszyscy kończymy jako grzeczni właściele dużych zwierzątek domowych. Powiedziałabym - większość z nas na punkcie koni jest lekko szurnięta, a i każdy (nawet ten najbardziej szary jeździec) ma w sobie coś z kaskadera.
To nie tak, że my chcemy albo nas do tego ciągnie. Tak się po prostu dzieje, że - zbieg okoliczności - kończymy w cyrku potocznie zwanym stajnią.
Dowód? Z końmi pływamy. Tak po prostu już jest (nie nasza wina), że plaża tak ładna i że piasek tak pociągający. Wreszcie zamaczamy kopytka i - to się dzieje szybko - koń odrywa wszystkie nóżki o ziemi... płyniemy. Nie, żeby komukolwiek to przeszkadzało.
Na koniach czasem też stoimy. Zwykle w stępie, czasami w galopie. Nazywa się to woltyżerką i ma nam pomóc w poprawnym siedzeniu. Czy pomaga? Nie wiadomo. Sprawia natomiast ogromną przyjemność.
Lubimy bardzo wybierać się na przejażdżki konne, takie tam małe spacerki. Czasem trzeba wejść pod górkę, bo las robi się stromy, czasem trzeba zejść z górki (najlepiej po schodach), a zwykle to trzeba się nieźle wygalopować. Tak na marginesie, te wyścigi które wygrałam w zeszły piątek - to było tylko po to, żeby się tak odstresować.
To nic nie znaczy, że tych, którzy nigdy nie spadli z konia nie nazywamy jeźdźcami; to nic nie znaczy, że każdy z nas ma na swoim koncie po kilkanaście gleb.
To wszystko dzieje się jakoś tak... przez przypadek. I tylko czemu wszyscy znajomi bledną ze strachu gdy wymawiamy ten przerażający wyraz: "stajnia"?
M.
